Seküler karakterinin yaninda insani ontolojik yapisindan ayirarak farkli bir konuma yerlestiren modernlesmenin, bizatihi kendisinde oldugu gibi, etkiledigi bütün toplumlarin mevcut yapilarindan kaynaklanan bazi ekstra sorunlari bulunmaktadir. Kabaca son bes yüz yillik dünya tarihinin en önemli dönüstürücü dinamigi olan modernitenin farkli ülkelerde, farkli görünümleri ortaya cikmistir. Türkiye gibi bu süreci nispeten tarihsel gecikmislik ekseninde yasayan ülkelerde ise sorunun daha farkli boyutlari bulunmaktadir. Esasen sistematik olarak 19. yüzyilda modernlesmemin tüm yönleriyle yüzlesmek durumuyla karsi karsiya kalan Türk toplumu, kadim tarihinden gelen birikimiyle birlikte bir takim krizleri atlatarak bu alanda kendi deneyimini yasamaktadir. Yogun siyasal gelismeler sebebiyle kendine ait deneyiminin düsünsel alt yapisini tam olarak olusturamamak gibi bir handikapla mall olan Türk modernlesmesi, yine bu sebeple bu süreci daha cok ampirik boyutlariyla idrak etmek durumunda kalmistir. Ancak yine de bu alanda, aydinlar acisindan yogun bir cabadan ve bunun sonucunda ortaya cikan büyük bir birikimden söz etmek mümkündür. Özellikle Ikinci Mesrutiyet döneminden itibaren bu alandaki düsünsel laboratuvarin olusumuyla birlikte Cumhuriyet tarihi boyunca yasanilan degisim, Türk entelektüelleri tarafindan oldukca yüksek bir hassasiyetle ele alinmis ve degerlendirilmistir. Bunun sonucunda Türk toplumunun bu alanda gecirdigi bir takim badirevi süreclerden sonra, kendine özgü bir modernlesmenin imkanlari konusunda bazi önemli ipuclarina ulasilmistir.
Bu kitap, sözü edilen alanda Türk aydinlarinin düsünsel cabalari ekseninde, Türk modernlesmesinin aksayan yanlari ve cikis yollari konusunda ortaya koyduklari düsünce ve tezlerin bir degerlendirmesini ihtiva etmektedir. Bu yönüyle modernlesme ile birlikte Türkiyede yasanilan toplumsal, kültürel ve düsünsel degisimin anlasilmasina dair bir pencereyi aralamaktadir.
