Ahmet Berk Duman, incelikli bir yazar. Öyle görüyor, öyle yasiyor. Bu incelik, okur olarak bizlerden bir caba istiyor. Bu cabayi da zaten ondan emanet aliyoruz. Bize hic ummadigimiz yerlerden, hic ummadigimiz seyler gösteriyor. Böylece birkac adim geri cekilip belki de her seyi yeniden düsünmemiz gerekiyor. Bizi sasirtacak cok sey kalmadi mi Belki öyledir. Yine de 10ar Yillik Yalnizliklar bunun tersini gösteriyor.
Ekin Deniz Kuzu
Ahmet Berk Dumanin siirsel, naif bir dili var. Öyküler kisilere, mekanlara ve nesnelere adanmis adeta. Öykü kisileri ve onlarin hayatlari okuru kimi zaman bir anlam arayisina kimi zaman da o siirsel dilin etrafinda gezindigi hislere teslim ediyor. Kacimiz cocuklugumuzun izlerinden kurtulmusuzdur Duman; cocukluk, anilar ve zaman ücgeninde bugünün gölgesinde kalmis insanlarina dokunup onlari gecmisin bagiyla görünür kiliyor. Öykülerde yasanmisligin izlerini tasiyan ayni zamanda anin pesinde kosan öykü kahramanlarinin varolus cabalarini görüyoruz.
Gülay Gökcen
Yazarin, okurla yakindan iletisim kurmasi her zaman risklidir. Bunu hakkiyla becerebilmesi icin bircok seyi göze alabilmesi gerekir ve bu risklerin en büyügü ise begenilmeme korkusudur. Bu korkuyu asan bir yazar Ahmet Berk Duman; yazar kimliginden, öykücü personasindan ve begenilmeme kabusundan kendini öyle bir siyirip yaziyor ki, yazdiklarini bir cirpida okumaktan baska bir ihtimal birakmiyor. Bir cirpida, ilik bir günesin altina cikar gibi, hizli fakat cepecevre; Ahmet Berk Duman, sahiden sahiyi sahici yaziyor.
