Yol, istikamet üzere olmalidir. Istikamet yolcunun yönelisi, meraki, niyeti, iyilik üzere sebati, güzeli aramadaki israridir. Güzergah yola aittir, onu cizemeyiz. Istikametse bize aittir, onu gelistirdigimiz ölcüde hayatimiza bicim verir. Bazen cizgimiz ve yürüyüsümüz gayet seyrinde de olsa bazi üzücü durumlarla sinaniriz. Her ne yasiyorsak karakterimizin kuvvet bulmasi icindir. Güzel, yasadigi hicbir seyin tevekkeli, bosuna ve öylesine olmadiginin farkindadir.
Yolun sinirlari vardir. Yürümenin sinirlari yoktur. Insan yürümeyi biraktigi anda yolun sinirlarina gelmis olur. Okur, kitabi okumayi ve anlamayi biraktigi yerde sinira gelir, yürüyüsünü durdurur. Arayan yoldadir. Okuyan yürür, yürüyen okur. Kendini dar bir alana mahkm eden, kendine yeten insan ne kitaba ihtiyac duyar ne yola.
Güzeli anlamayan insana, gül bahcesi verilse onu tarumar eder. Bülbül emanet edilse onu perisan eder. Kabahat Yusuf un güzelliginde degil, güzelligi sebebiyle ona zulmedenlerdedir. Insanin deger yargisi, anlama ve algilama kabiliyeti, iyiyi kötüden tefrik etme marifeti hangi seviyedeyse güzellige bakisi ve fikri de o nispette isabetlidir.
