Aurora uyumaktan nefret ediyordu. Yatak örtulerinin altina giriyor, penceresinden disaridaki yildizlara bakarken kendisini gözlerini yummasinin hicbir tehlikesi olmadigina ve sabah uyanacagina ikna etmeye calisiyordu. Yuz yil boyunca uyumayacakti. Buyu bozulmustu. Lanet kalkmisti. Ne var ki cogu gece Aurora ancak ufukta safagin pembesi belirdiginde uykuya dalabiliyordu. Cogu sabah da yorgun uyaniyordu. Bazi gunler yataktan guclukle kalkabiliyordu. Yine de ertesi gece geldiginde korku yeni bastan icini
sariyordu. Uyumak ona derin bir kuyuya dusmek gibi geliyordu, ne yaparsa yapsin icinden cikamayacagi bir kuyuydu bu.
