Insan bazen öyle sikisir, öyle bunalir ki dünyayi icindeki bütün hercümerciyle geride birakip farkli hallere, farkli alemlere yelken acmak ister. Sehirden sehre, ülkeden ülkeye gitmekle siyrilabilecegini sandigi sikintili ruh hali, aslinda somut alemden siyrilma ihtiyacidir. Diyar diyar gezmekle asilamayan bu sorun, bazen bir odadan bir baska odaya gecip, bir seccadede birkac dakika ic dökmekle cözülür. Bunu yapabilen kisi, bir baska sehre degil, bir baska aleme tasinmistir. Kisa degil, uzun mesafe yolculuk etmistir. Insanin ailesi ve sevdikleriyle iletisim kurmaya ihtiyaci olur da kendisini Yaratanla münasebet kurmaya ihtiyaci olmaz mi Allaha yönelmek, Onu anmak ve hatirlamak insan ruhunun en hayati ihtiyacidir. Insan Allaha baglanma ihtiyacini, hazlara, insanlara ve islere baglanarak gidermeye calistiginda, kalbindeki aclik, ruhundaki bosluk gitgide büyür. Insan bazen yüzlerce seye birden baglanir ama ruhundaki susuzlugu bir nebze olsun gideremez. Kisi unutamayacagi bazi acilar yasamistir, cikmaza girmistir, gelecek karanlik görünüyordur. Bu hal onun ruhunda duaya ve ibadete yönelme, Allahla temas kurma gibi ihtiyaclarin siddetli sinyallerini vermektedir. Kalbinin iniltilerini dinlemeyen, ruhunun feryat figan dilini cözemeyen insan, hangi ihtiyaclar icinde oldugunun tespitini yanlis yapmakta, bu ihtiyaclari yanlis isimlendirmekte ve dolayisiyla cözümü yanlis yerlerde aramaktadir. Insanin gönül haritasi üzerinde ince ve derin analizlerle ilerleyen bu calisma, hemen her satiriyla, ana caddesi olan yaratilis fitratina ve icsel öz yapilanmasina insani biraz daha yönlendirmekte ve ona bu esas yolculugunda rehberlik etmeyi hedeflemektedir.
