Sehzadenin artik düsünecek hali yoktu. Sah Ismail kendi ayagi ile gelmis gibiydi, vezirine hamlesini yaptirdi ve sakince konustu
-Sah
Sah Ismail ve digerleri neye ugradiklarini sasirdilar birden. Bundan ilerisi yoktu, kacacagi bir yer kalmamisti ve oyun bitmisti. Sehzade Selim ne denli usta bir oyuncu oldugunu göstermis ve o vakte kadar yenilgi yüzü görmeyen Sah Ismaili kendi sarayinda ve kendi adamlarinin yaninda mat etmisti. Bundan sonra yenilgiyi kabullenmek ve galip gelene de saygi göstermek gerekirdi.
Sah Ismail bekledigi hamlenin tam tersinde bir hamle ile mat olmanin verdigi saskinligi üzerinden atmaya calisti bir süre. Etrafinda bulunan onca insan simdi neler olacagini merak ediyordu. Sah Ismail yenilemezdi; cok zekiydi ve her hamlesi akil doluydu. Ama gercek olan sey onun yenildigi, üstelik cok ustaca mat olduguydu. Sehzade Selim basini tahtadan kaldirarak gözlerini Sah Ismaile kenetledi. Oyunu tek basina oynamamisti aslinda; atasi Mehmed Han, hocalari, alimleri ve büyük Osmanli ordusu ile birlikte oynamisti. Bütün bunlari yaninda hisseden bir sehzadenin yenilmesine imkan da yoktu elbette, sakince konustu
-Oyun bitti Sahim
