Ahmet Cemal, edebiyatseverlerin yakindan tanidigi bir ad. Deneyimli, usta bir denemeci, usta bir cevirmen. Köse yazilariyla da sesini duyuran Ahmet Cemal simdi, ilk kez bir baska yönüyle, öykücü Ahmet Cemal olarak cikiyor karsimiza. Ustalikla kullandigi Türkceyi, yillarin edebiyat birikimini, yasam deneyimini ve elbette ki dogal yazma yetenegini bu kez öykülerinde kullanmis. Keske öykü yazmaya daha önce baslasaydi dedirtecek lezette, ustalikta öyküler var Dokunmakta. Yazar, siradisi, carpici, ama gercek konulara cekinmeden el atiyor. Pek cok seyi göze alarak yüreklice yaziyor. Toplumun genelgecer kurallarinin disina düsen, ama yadsinamaz bir bicimde de toplumun gercegi olan kimi konulari, imgeleminin de yardimiyla isliyor. Kitapta on öykü yer aliyor; bunlara bir bütün olarak da bakilabilir. Bütün öyküleri dolasan, kiminde az, kiminde belirgin bir bicimde kendini hissettiren temel bir izlek var insani insan olarak incelerken, onu bütün zayifliklari, bütün kusurlari ve sapkinliklariyla ele alirken, derin gözlem gücünü de ortaya koyuyor yazar. Ince bir duyarlilikla kurgulanmis bu öyküler, yillarini edebiyata vermis bir aydinin degisik bir alandaki yeni ürünleri.
