Sema Bayar, Kuklalar Icin Iplerden Sonra Yasamla öykü dünyamiza pariltili bir giris yapiyor. Kaderine hapsolmus kadinlar, gecmisiyle kiran kirana mücadeleye girisen erkekler, ölümün gölgesinde biriktirilen kirginliklar, iyilesmeyen cocukluk yaralari ve bütün bunlarin arasinda bir an olsun teslim olmayan, isil isil, sahibi bir yasam telasi...
Bayar, isyan eden, sorgulayan, yüzlesen, haykiran öykü kahramanlariyla sözün ve kurmacanin imkanlarini sonuna kadar esneterek insanin dile getirilmesi zor ezeli yalnizligina isik tutuyor.
Cesur, akici, siirsel bir dille örülen öyküler, gercekle rüyanin, zaferle maglubiyetin ic ice gectigi büyülü sularda yol aliyor. Yer yer gerceküstü, gotik bir havaya bürünen atmosfer, dile dair bir titizligin refakatinde okuru kolayca kendi burgacina dahil ediyor. Bayarin öykülerinde ölülerin, durmus saatlerin, patikalarin, fotagrafhanelerin, istasyonlarin ve elbette kuklarinin imgesel bir hüviyetle canlanip hayata karismasi, yazarin estetik tavrinin dogal bir soncu oluyor.
Öykü kahramanlari bireysellesme sancilari yasarken, yazar, isledigi varolussal sorgulamalarla , kurguya meselesi olan bir zemine cekiyor. Böylece askla nefretin, iyilikle kötülügün, yasamla ölümün insanda dügümlemen anlatisi, insanlagin büyük ve kederli yürüyüsüyle omuz omuza veriyor. Her seyden önemlisi Sema Bayar, bunlari toz kaldimadan, ortaligi velveleye vermeden, cami cerceveyi indirmeden, usulca, tam bir öykücü ihtimamiyla gerceklestiriyor.
