Gönül öyle bir alev alacak ki her yer yangin yerine dönecek...
Yalnizligi kendine baskent yapmis bir kizdi Yaren, örmüstü sert duvarlarini herkese ve her seye karsi. Gecmiste payini almisti kaderden, hüzün biletini kestireli cok olmustu ömrüne.
Aska delicesine özlem duyan bir adamdi Erdem. Yarenin yüregini öylesine sahiplendi ki; bakislari kor gibi düstü kizin suretine. Artik sahne alan adamin yüregiydi ve yasattiklariyla kiza tek bir söz hakki bile tanimiyordu. Yüregi onun ruhunda gecmesi mümkün olmayan izler birakiyordu. Kizin kokusu adam icin düsler ülkesinde sigindigi umut tapinagiydi. Onun gözlerinin degmedigi hicbir yeri yurdu olarak görmedi. Bakislariyla fisildadi adam aski, bitmeyecek bir destan yazmak istedi yüreginde... Ama bilmedigi bir sey vardi, yanan ates Gönül Yanginiydi.
Korktu kiz, alisik degildi böylesine güzel sevmelere. Kalbinin attigini bile yeni yeni fark ediyordu ve sevmek ona cok fazlaydi. Adama evet demek atesten gömlek giymekti. O gömlegi giyip askina razi mi gelecekti, yoksa tüm korkularini heybesine alip yenilgiyi kabul mü edecekti
