Yetimhanede büyüyen Sila ile Kaya birbirlerine asik olup evlenmeye karar verdiklerinde elbette böyle bir son hayal etmemislerdi. Gel gör ki hayatin onlara neler sunacagini kimse bilemezdi. Onlar da herkes gibi yasayarak gördüler bunu. Gercek hayat, hic de öyle hayallerindeki kadar kolay ve eglenceli olmayacakti, olmadi da. Nihayet günün sonunda Kaya, asik oldugu kadindan gitti gitmesine de ne o gitmek istedi ne de Sila, o gitsin istedi.
Gitmenin travmatik hezeyanini kaleme alan yazar; gitmeyi, alisik olmadigimiz bir dille söyle tanimliyor kitabinda
- Gitmek, hazirlanarak yapilan bir eylem degildir. Insan, gitmek icin hazirlanmaz. Bir travmadir o, hüzündür, yastir; gitmek karadir, bahttir. Ayrica birdenbire de gitmez insan. Birikir önce agzina kadar dolar, tasar da öyle gider. Üstelik apar topar da degil, her gün azar azar gider ama bir gün, dönme ihtimaline karsi tüm yollari ve hatta bütün hatiralari, görünmeyen bir odanin icinde atese verir de öyle gider insan. Sonra mi Sonra ondan geriye kalan ne varsa kül olup ucsun ister ve o an anlar insan, anlatir gittigini, bir daha da asla dönmeyecegini.
Deniz Erkin Purut, gercek hayattan alinmis bu ilk romaninda; okuyucusunu, hayal iklimin bitmeyen duygu mevsiminde, onurlu üc insanin hayatina dogru tek yönlü bir biletle yolculuga cikariyor.
Iyi yolculuklar...
