Her insan, icinde bir isikla dogar. Bu isilti ve masumiyet bebeklerin her tarafindan disa yansir. Bebeklerin kokusu bile masumiyet kokar. Insanlarin icinde dogustan var olan isik ne kadar kararsa da asla sönmez. Bu isik zaman zaman farkli duygularla gölgelense de icin icin yanar ve hep iyiyi, güzeli arzu eder. Icimizdeki bu isik hep bir umuttur. Eger isterse, eger imkan ve firsat sunulursa icimizdeki gölgelenmis isigi cikartabilir, zamanla sevgi ve güzelli sacabiliriz etrafa.
Böylelikle icimizde masumane ama sessizce yasamaya calisan, gürültünün patirtinin arasinda uykuya dalan o sevimli bebegi artik uyandirma zamani gelmistir. Icimizdeki cocugu uyandirinca, o zavalli yavrucagin olumsuz duygu ve davranislarimizdan nasil da aci cektigini fark ederiz. Biraz empati yaparak aci icinde kivranan bir cocuk olmanin ne demek oldugunu yasar ve hissederiz. Iste o zaman belki aklimizi basimiz devrisebiliriz. Ben neler yapiyor, neler söylüyorum
Zaman zaman icimizdeki cocugun bize tepki göstermesine izin verelim. Bu cocuk, bize yasama sevinci verir, bizi hayata baglar; o sebeple onu koruyup kollayalim. Yüregimizde kibir, kin, nefret, kizginlik, ön yargi öfke ve hasetlik gibi duygular tasiyarak bu cocuga -aslinda kendimize- ne kadar zarar verdigimizin farkinda miyiz Bunlarin yerine yüregimizi alabildigi kadar sevgi, saygi, güven, hosgörü, kanaat, yardimseverlik... duygulariyla doldursak ve hayata güzel baksak ne kaybederiz
