II. Mahmutun nazli prensesi, Sultan Abdülmecitin kardesi, Sultan Abdülazizin ablasi, V. Murat ve II.Abdülhamitin halasi Adile Sultan...
Osmanli Devletinin yitik yillarina denk gelen bu zarif ve duygulu prensensin hayati, tipki can cekisen devlet gibi calkantilar, acilar ve istirablar icinde gecmistir. O gösterisli saraylarin, alin, pulun, ihtisamin ardinda ici kiymik kiymik acimaktadir.
Sefkatle titreyen kalbi, her daim merhamet ve duygu yüklüdür. Kendisine karsi yapilan haksizliklari affeder, vefasizliklara sabreder, ici alev ates yansa da o gül alip gül satmaya devam eder. Istanbulun saadete hasret cumbali evlerini senlendirmeyi, yetim kizlara ceyizler yapip telli duvakli evlendirmeyi, mermer cesmelerin gümüs kurnalarindan billur sular akitmayi, mektepler insa ettirerek talebeler yetistirmeyi, yoksullarin ihtiyaclarini giderip soluk dudaklarini güldürmeyi kendine vazife beller. Dünyanin bütün takur tukuruna sirtini cevirir, Neyim varsa milletindir. diyerek dagitir, ha dagitir.
Bu zarif prensesin ask dilince söylediklerini az dinleyelim, ondan sonra hayal kusumuzu serbest birakip ucuralim. Gümüs pullarla kapli kanatlariyla ucsuz maviliklere dogru salinirken bizim icin hic duyulmadik bir hikaye anlatsin...
