Mustafa Kemal ve annesi icin yazilmis ilk roman. Ona Meclis tarafindan verilen soyadiyla adi Atatürk olan bu yakisikli genc annesine benzerdi. Mavi gözleri, sari saclari, okumaya olan meraki ve bitmeyen sevgisiyle. Zübeyde Hanim icin acilarla baslayan yasam oglunu kucagina aldigi gün güzellesti, o Mustafasinin cilginiydi. Zaten ona bakan, onu taniyan bir kadinin sevgiden cilgina dönmemesi mümkün degildi. Zor günlerdi. Hasret herkesi, her yüregi yakiyordu. Mustafa Kemal annesine hasretti, Zübeyde Hanim ogluna... Ya Fikriye ve Latife Ikisi de yalniz onu sevdi, ama kavusmalari zordu, hatta olanaksiz, cünkü Mustafa Kemal icin askin adi vatandi ve vatan bekleyemezdi. Cok sevdigi, hic kirmadigi üc kadin yasamlari boyunca onu beklediler. Zübeyde Hanim Izmirin kurtulusuna kadar dayanabildi, Fikriye onu kaybettigini anladiginda intihar etti, Latife yaptigi kücük hatalarin bedelini bir daha insan icine cikmamakla ödedi. Ücünün de rakibi vatandi ve Mustafa Kemal icin söz konusu vatansa, gerisi teferruat sayiliyordu... Bu romanda bir kahramanin gün gün dogusu, umutsuzluklar ve umutlarin isigini yakabilen nadir bir insan anlatiliyor... Anadoludaki kurtulus günlerinin ürpertici tablosu... Bir de kaderleri onu sevmek ve beklemek olan üc mutsuz kadin... ZÜBEYDE HANIM VE OGLU, esareti, aski, tutkulari, kararliligi, cesareti ve yenilgiye baskaldiriyi anlatiyor, ama neler pahasina... Tükenmis bir ülkeden yepyeni bir destan yaratan efsanenin romani...
