Savasin Kör Karanliginda Safagi Beklerken...
Bütün savaslar acidir, yikicidir. Bütün savaslar onulmaz izler birakir ama resmi tarih kitaplari aciya fazlaca prim vermez. Basit bir bilanco hesabiyla yaklasilir kayip ve yarali sayisi, taarruzlarin sonuclari, askeri basarilarbasarisizliklar ölcülüp bicilir ve karzarar hanesine yazilir. Cephedekiler icin, cephe gerisindekiler icin, yüreginin bir parcasi savasanlarla birlikte atanlar icin ayrica bir kalem yoktur. Onlar topyekn ya vatanini savunanlar, ya vatani isgal etmeye kalkisan düsmanlar ya da savasanlarin yakinlari olarak anilirlar, o kadar. Kücük hayatlarin savasta yasadiklari büyük acilara tarih kitaplarinda yer yoktur. Kendi kisisel tarihlerini kendi kendilerine yasarlar; acilarini iclerine gömerler. Aynen Canakkale Savasinda oldugu gibi... Gülnihal, annesinin ölümünün ardindan babasi tarafindan, tip egitimi almasi icin daha cocuk sayilabilecek bir yasta Ingiltereye gönderilir. On bir senenin sonunda babasinin ölüm haberini alinca, evine, Geliboluya dönmeye karar verir. Uzun gemi yolculugunda Ingiliz bir tegmenle tanisip arkadaslik kurar. Sonunda evine döner. Artik hayatinda yalnizca agabeyi Binbasi Tevfik vardir, bir de Fatma Hatun Konagindaki dostlari. Ancak bundan böyle Geliboluda her sey farkli olacaktir. Savas kapidadir. Ingilizler ve Avustralya ile Yeni Zelanda birliklerinden olusan Anzaklar, Canakkale Bogazini gecerek Istanbulu ele gecirip son Hacli Seferini tamamlamak niyetindedirler. Iste Iskenderiyeden Limniye, oradan da Geliboluya uzanan bu yolculukla birlikte Gülnihalin, agabeyi Tevfik Celebinin, Tegmen Murrayin ve Peter Gordonun yazgilari ister istemez kesisir ve onlari savasin karanligina dogru sürükler. 1915 yili, Gelibolu Yarimadasinda safagin sökmeyecegi bir gece olarak yasanir.
