Müge Iplikcinin genc kusagin yarattigi son büyük dalgayla birlikte öykü adamizin kiyisina vurmasi, beklenmedik bir sansti. Bunun ne denli önemli oldugunu ilk kitabi Perendeden sonraki kitaplarinda daha iyi anladik. O , yayimlanan her yeni kitabina tutunarak daha yüksege cikarken, biz de onun yakin okurlari olduk. Postmodernin olanaklarindan yararlanarak yarattigi dünyanin insani, genc kadinlari sorun etme, öyküyü yasam sevinci yerine buruk iliskilerde arama bicimi sasirticiydi. Postmoderne getirdigi bu özgün yorum, öyküye yeni bicimler kazandirmak icin bir isik yakiyordu. Perende, Müge Iplikcinin sonraki kitaplariyla birlikte düpedüz bir nirengi noktasi yaratan arayisinda parlak bir cikis noktasidir.
Icinden daha kuvvetli bir ses o günleri nedensizce daha berraklastiriyordu Sonra deli kemanci vardi, diyordu o ic ses, oynak Zeki, usta roketci Hilmi. Hilmi bir fisekledi mi roketleri carsi önünden bir sehir yanardi, bir carsi önü. Gökyüzüne bakardi, Allah ne cümbüs ha, derdi. Deli basardi bozuk yaylara, pijamasinin lastigini sallardi.
